,, Ben ik er ene van hier? Diezelfde vraag heb ik de gemeente Zundert eens voorgelegd, toen ze moesten beslissen over een subsidie van het Zunderts Toneel. Men dacht er over om op de subsidie te gaan korten, omdat een groot deel van de leden van het Zunderts toneel, waarvan ik voorzitter ben, inmiddels buiten Zundert woonden, zoals nu ook nog het geval is. Je kreeg als club alleen subsidie voor leden die in Zundert woonden. Ik heb burgemeester en wethouders toen een brief geschreven, waarin ik hen wees op mijn grote betrokkenheid met Zundert en heb hen gevraagd een oordeel te vellen. Ben ik een Zundertenaar of niet? Op die brief heb ik nooit rechtstreeks antwoord gekregen. Wel is die subsidieverordening aangepast."

Zundert betekent voor Johan Brosens: cultuur, evenementen, activiteiten, de boel in gang zetten, met name: zelf mee in gang zetten. Hij is er emotioneel bij betrokken. Als het kunstfestival Autour de Vincent na een aantal jaren weer op het punt staat geopend te worden, staat hij met kippenvel op zijn armen en een brok in zijn keel. Johan is de man die een circustent kocht om ‘zijn’ Zunderts Toneel in te laten optreden, de man van bijna tien jaar Kleinkunst in theater Den Bels, van het straattheater bij het Zundertse Bloemencorso,  de bedenker van Shakespearement en de man die een buitenformaat zonnebloem op de Zundertse markt plantte. Maar waar woont hij? In Tilburg! Of niet?

,,Ik woon op twee plaatsen. In Tilburg en in Zundert. Zestien jaar geleden moest ik wel naar Tilburg verhuizen, omdat ik dichter bij mijn werk wilde wonen.  Ik heb in Tilburg ook een plekje gevonden. Ik heb er een paar kroegen waar ik op mag laten schrijven. Zaterdags loop ik in de stad constant mensen te groeten, ik zit er in een paar culturele organisaties, heb al eens ingesproken bij een commissie van de gemeente, dus ik heb wel het gevoel dat ik er woon. Maar toch ligt mijn hart nog in Zundert. Al mijn hobby’s zijn in Zundert, heel veel mensen om wie ik geef, wonen in Zundert. Als ik ergens een groots evenement wil opzetten, dan denk ik aan Zundert. Dat zou nergens zo kunnen als hier.”

,,Ik ben de grootste ambasadeur van Zundert die er kan bestaan”, zegt Brosens. ,,Zundert heeft me ook gevormd. Vanaf mijn jeugd zat ik in allerlei stichtingen en verenigingen. Zo was daar het jongerencontact, op zondagmorgen onder leiding van - toen nog - kapelaan Fer van Assche. We praatten over van alles: over het geloof, maar ook over maatschappijkritische zaken. Die periode heeft me op een goede manier gevormd. Het is een kwetsbare leeftijd en wat je dan beleeft, neem je je hele leven verder mee.
,,Uit dit jongerencontact ontstond de walk-in. Die bestaat nu nog, als fiets-in. Van dat moment ben ik van de ene functie in de andere gerold. Rotor ontstond, en daarmee de activiteiten in Theater den Bels. Het Zunderts Toneel werd heropgericht, ik werd eerst secretaris, later voorzitter. Buurtschap Laarheide wilde een nieuwe start maken, ik was een jaar lang voorzitter. Ik was jeugdleider bij VV Zundert en bestuurslid. Er moest een hondenclub worden opgericht, ik nam samen met Guus van Rossum het initiatief om die ‘op poten’  te zetten en ga zo maar door.”

,,In die tijd ben ik ook gaan schrijven voor de Zundertse jongerengroepering. Zelf kon ik nog niet eens gekozen worden, maar meepraten over en meeschrijven aan de programma’s deed ik graag. Ik schreef ook een tijd de Zwart-witte Spil van VV Zundert vol. Tenminste, tot ik een keer te laat was en niemand vroeg waar dat blaadje bleef. Later schreef ik ook alle persberichten voor de activiteiten, met name voor Theater Den Bels en dat deed ik blijkbaar zo goed dat ik werd gevraagd als correspondent van dagblad De Stem (nu BN/De Stem). Dat heb ik heel erg fanatiek gedaan. Mijn eerste verhaal ging over dode vissen in de beek; ik schreef echt over alles wat los en vast zat. Zo schreef ik iedere maand mijn huishuur bij elkaar en dat met een beloning van tien cent per regel! Maar het allermooiste vond ik, dat ik daarmee  ineens ‘iemand werd’ in de Zundertse samenleving. Mensen gingen in de kroeg expres met je mee naar de pisbakken om je even iets in te fluisteren, men dichtte je macht toe.”

Wat heeft hij allemaal nog meer gedaan?
,,Samen met de toenmalige molenaar Gerrit Herrijgers organiseerde ik een open dag bij de molen, waarbij we Buisbergse moppen verkochten.  Ik werd toen ook maar vrijwillig molenaar. Ik werd bestuurslid van het Bloemencorso, dat heb ik vijftien jaar gedaan. In 1976 begon op mijn voorstel de jaarmarkt. Verder bedacht ik het bloemencorsostraattheaterfestival. Straattheater kende ik natuurlijk weer via het Zunderts Toneel, waarmee we in die tijd optredens verzorgden tot in Avignon toe. Dat straattheaterfestival leverde me uiteindelijk mijn baan op bij het centrum van amateurkunst.”

Johan Brosens staat in Zundert bekend als de spil waarom een heleboel cultuur kan draaien. Hij was betrokken bij de heroprichting van buurtschap Poteind, bij de eerste tentoonstelling Beeldend Zundert en bij de oprichting van de daaruit voortgekomen stichting Beeldend Centrum Zundert. Rotor en het Zunderts toneel bepaalden jarenlang een groot deel van de culturele agenda van Zundert. ,,Als het maar bijzonder is, dan kan het in Zundert. Neem nu het Shakespearement, dat festival rond Shakespeare in dat nagebouwde theater van steigerpijpen dat in 2000 een paar maanden draaide in Zundert. Dat had nergens zoveel vrijwillige medewerking gekregen als hier. Nu draaide het op een begroting van ruim 300.000 gulden. In Tilburg had dat twee miljoen moeten zijn.”
 
Zijn laatste grote wapenfeit is het planten van een monument op de markt in Zundert. Een bovenmodale zonnebloem, 7,5 meter hoog, door hemzelf gelast en gespoten in giftige kleuren. Le Tournesol Triste. Een monument of een protest in het Van Gogh-jaar 2003?
,,In ieder geval wilde ik er mee aangeven dat ik het meer dan jammer vind dat er in Zundert nog steeds geen echte plek voor Van Gogh is ingeruimd, terwijl hij hier toch geboren is. Al sinds het begin van de jaren 80 is er geen oplossing gevonden voor de aankoop van het geboortehuis, terwijl  én het Kröller Möller en het Van Gogh-museum toen al aangaven mee te willen denken over de invulling van die plek. Bij het vorige Van Gogh-jaar, in 1990, is er in no-time nog een aardig Van Gogh-museumpje uit de grond gestampt. Ook dat is weer ongedaan gemaakt. De collectie is gered, maar de huidige manier van presenteren is om te janken. Ondertussen wordt er gewerkt aan een uitgebreide documentatie van Vincents eerste jaren in Zundert. Mijn droom is, dat dat allemaal nog eens op zijn plek komt. Dan kan ik nog trotser zijn op Zundert. Want wat bij betreft ben ik er echt Ene van Hier.”