We zetten hier met zijn alleen toch kwalitatief en kwantitatief een heel mooi bedrijf weg.

Ger Hermans

Directeur Ger Hermans loopt het liefste regelmatig een rondje door de werkplaatsen en de montageloodsen,
om een praatje te maken en hier en daar wat te controleren. “Een beetje contact houden,” noemt de directeur van Verlascon BV het.
“Gebeurt veel te weinig,” vindt hij. Veel minder dan hij in gedachten had, toen hij in 2002 het bedrijf overnam.

Ger Hermans vindt namelijk, dat een bedrijf eigenlijk een grote samenwerkende familie zou moeten zijn. Met dat ideaal in zijn achterhoofd liet hij zich een paar jaar geleden door de vorige eigenaar uitdagen om de zaak over te nemen.

Zelf komt Ger Hermans ook uit een redelijk grote familie. In 1956 werd hij in Bergen op Zoom geboren als vierde kind in een serie van vijf. Er waren nog een broer en twee zussen boven hem en na hem kwam er nog een zusje. Zijn moeder had dus haar handen vol. Zijn vader was mijnwerker, die voor zijn werk heen en weer reed naar Zwartberg in België. Thuis wisten ze dus wel wat werken was en het werd Ger met de paplepel ingegoten.

Na zijn opleiding ging Ger aan het werk als pijpfitter en daarnaast draaide hij diensten voor een taxicentrale. Het idee van een eigen bedrijf sprak hem wel aan en op zijn 21ste naam hij het taxibedrijf over. Als een van de jongste bedrijfseigenaren in de branche runde hij zes jaar lang zijn taxicentrale, Tot hij op zijn 27ste weer een nieuwe uitdaging tegenkwam. Hij verruilde zijn taxibedrijf voor een bedrijf in de autoglashandel. Dat bleek echter een misrekening. Het verdiende wel goed, maar Ger miste te sociale contacten die hij in de vervoerswereld gewend was geraakt. “Het was gewoon eenzaam en ongezellig.”

Na een jaar kwam er gelukkig een nieuwe uitdaging. Vanuit zijn oude stiel, de metaal, werd hij benaderd voor een baan als acquisitie/projectleider. Hij hoefde er niet lang over na te denken: een baan met sociale contacten in de materie waar hij zich het beste thuisvoelde? De keus was snel gemaakt.
De autoglashandel werd verkocht en Ger begon aan een periode van zeven jaren bij Hellemons Staal BV.

Maar, het is en blijft een man die van veranderingen houdt en die voortdurend op zoek blijft naar weer andere uitdagingen. Na zeven jaar vertrok hij van Hellemons Staal naar Verlascon BV. Hij ging aan de slag als projectleider. Na een tijdje werd hij benoemd tot directeur Montagebouw en waar later kwam daar de divisie Aangenomen Werken bij.

“Ik ontwikkelde langzaam maar zeker een eigen visie over hoe ik een bedrijf als Verlascon geleid zou willen zien,”vertelt hij.  “Maar daarmee zat ik niet helemaal op de lijn van de toenmalige eigenaar van het bedrijf. Die respecteerde mijn mening wel, maar daarmee veranderde die van hem niet. Tot hij me op een dag zei: Waarom neem je de zaak niet over? Een ‘management bye out’, heet dat in officiële termen, maar voor mij betekende het platweg dat ik mijn idealen kon gaan realiseren. Ik hoefde er geen vijf minuten over na te denken!”
“De daadwerkelijke overname nam uiteraard wat meer tijd in beslag, zo’n maand of drie, maar dan komt er toch een dag  dat je je realiseert dat het allemaal van jou is en meer nog: dat het jouw verantwoordelijkheid is. En geloof me, dat is een grote verantwoordelijkheid! Er werken hier driehonderdvijftig mensen, die vertrouwen op mij. Als ik het niet goed doe, zijn zij de dupe. Datzelfde geldt mijn toeleveranciers, ook voor hen voel ik me verantwoordelijk. Ik hecht er sterk aan dat we in deze wereld op elkaar kunnen vertrouwen. “

“Ik ben een idealist. Ik had ideeën over de opzet van dit bedrijf, het verwerven van opdrachtgevers en de expansie maar mijn grote droom was daarnaast, om van dit bedrijf een grote werkfamilie te maken. Ik wil voor iedereen bereikbaar zijn, ik wil mijn deur altijd open houden voor mijn werknemers.
Dat is ook nog steeds zo, in principe mag iedereen bij me binnenlopen met zijn verhaal, maar in de praktijk kom ik ook wel eens tijd te kort.
Contact met iedereen in het bedrijf onderhouden, dat lukt dus gewoon niet. Dat is als ondernemer mijn grootste tegenvaller. Althans, het lukt niet op die manier die ik me had voorgesteld. Die rondjes door de loodsen en de werkplaatsen vind ik heel belangrijk, en op die manier leg je ook wel wat contact, maar het komt er veel minder van dan ik me had voorgesteld.”

“Er zitten ook heel veel leuke kanten aan. We zetten hier met zijn alleen toch kwalitatief en kwantitatief een heel mooi bedrijf weg. En het wordt nog beter. In overleg met de gemeente hebben we het stuk grond hiernaast kunnen aankopen, zodat de gebouwen meer met elkaar verbonden worden en het geheel overzichtelijker wordt. Leuke bijkomstigheid is, dat de loodsen op de grond die we aan de gemeente verkopen blijven staan. Die worden beschikbaar gesteld aan de Roosendaalse carnavalsverenigingen, om er de carnavalswagens in te bouwen.

Ik heb een grote bewondering voor al die mensen die dit soort activiteiten in leven houden.
Daarom sponsor ik met Verlascon daarom ook een flink aantal evenementen hier in de omgeving. Het zijn activiteiten waar mijn werknemers bij betrokken zijn, of waar ze op de een of andere manier plezier aan kunnen beleven.

Ik vind eigenlijk dat ieder bedrijf hier en daar wat hoort te sponsoren. We hebben een verplichting naar de samenleving toe. De subsidies zijn niet toereikend en die verenigingen redden het echt niet als wij ze niet een handje helpen. Daarom doe ik ook mee aan dit kunstproject als dit boek. Het is een leuke manier om aan de wereld te laten weten wat voor prachtige projecten er allemaal zijn in Roosendaal en omgeving. Je kunt er mensen een plezier mee doen en zo houden we er nog iets moois aan over ook.

Ik wil dat de werknemers het naar hun zin moeten hebben, op het werk, maar ook in hun vrije tijd. Dat doe ik niet alleen voor hen, ook voor mijzelf. Een blije werknemer presteert beter. Nee, dat klinkt verkeerd… Ik bedoel, je krijgt terug wat je weggeeft, of ouderwets gezegd: Wie goed doet, goed ontmoet. Ik voel dat echt zo.

Ik weet zeker dat ik in de zakenwereld door sommigen als naïef wordt beschouwd. Je moet hard zijn, en zakelijk, vinden ze. Nou dat moeten ze dan zelf maar weten.
Eerlijk gezegd, ben ik er van overtuigd dat ik in een aantal dingen naïef ben. Maar ja, ik wil dat nu eenmaal zo."