Iedere dag weer is een verrassing wat je gaat doen en waar je werkt.

Maikel Mirch

De vestiging van Verlascon bestaat uit een verzameling hallen waar wordt gemonteerd, geassembleerd, voorbewerkt en afgewerkt.
Maikel Mirch is niet zo een, twee, drie te vinden. “Dat komt omdat we hier geen van allen een vaste taak hebben. Iedere dag weer is een verrassing wat je gaat doen en waar je werkt. Ik vind dat fantastisch, zo blijft het werk een uitdaging!

Maikel is jong, pas 22 jaar, maar er is er een die snel kan beslissen. Toen hij op zijn zeventiende met zijn diploma aan de slag wilde, werkte hij eerst een blauwe maandag bij een ander productiebedrijf in de metaal. 
“Daar was ik binnen drie weken al uitgekeken. Ik kwam natuurlijk wel net van school, maar daar gaven ze me echt het gevoel dat ik niets kon, niets mocht en voorlopig ook niets bijzonders zou mogen doen.
‘Over twintig jaar jongen, dan ben je wel zo ver,’ werd er dan gezegd. Na drie weken iedere dag precies hetzelfde doen, had ik het wel gezien.

Gelukkig kon ik vlak daarna bij Verlascon aan de slag. Hier gaat het wel een beetje anders. Natuurlijk ben ik hier ook als hulpje begonnen. Maar vanaf het begin ben ik uitgedaagd om zelf te denken, zelf verantwoordelijkheid te nemen en zelf dingen uit te proberen. Er staat wel steeds iemand in de buurt die je controleert, maar al met al is het werk op deze manier wel een stuk aantrekkelijker en afwisselender. Ik hou van verantwoordelijkheid en nu heb ik zelf af en toe een hulpje erbij.”

Wat het ook erg aantrekkelijk maakt, is dat we hier veel verschillenden dingen maken: liften, containers, leuningen, pijpen, je komt elke dag wel iets anders tegen. Dat betekent dat je heel veel verschillende technieken gebruikt: lassen, slijpen, constructiewerk, snijbranden, boren, draaien, er is constant afwisseling.

Ik heb altijd al in de techniek gewild, altijd met mijn handen willen werken. Toen we op school een richting moesten kiezen, wist ik het meteen. Ik heb er geen seconde over nagedacht om in de elektrotechniek te gaan, bijvoorbeeld. Stroom? Nee, dat is niets voor mij, daar heb ik absoluut geen gevoel voor.”

“Ik hou van hard werken, ik vind het lekker om een lekker volle week te hebben. Zelfs overwerken vind ik leuk. En daarna ga ik met een paar andere collega’s zo’n vier per week nog even naar de sportschool. Niet om een wasbord of brede schouders te kweken, maar gewoon, om lekker bezig te zijn en om in conditie te blijven. De brede schouders kun je volgens mij niet eens bereiken zonder allerlei rotzooi te slikken, daar héb ik me toch een hekel aan!

Uitgaan doe ik ook graag. Maar op een beetje normale manier. Geen rotzooi en vooral geen rotzooi slikken. Toch vind ik trendfeesten wel leuk. Eigenlijk vind ik alle muziek wel leuk, de top veertig en zo. Behalve klassieke muziek dan. Disco bevalt me ,geloof ik, wel het best. Hoe dan ook, het gaat me vooral om de gezelligheid.”

“Die gezelligheid haalde me ook uiteindelijk over de streep om carnaval te gaan vieren. Het heeft een paar jaar geduurd voor ik me daaraan waagde, maar uiteindelijk is het drinken en muziek, en dat ken ik eigenlijk wel. Alleen, uitgebreid verkleden, dat zit er bij mij niet in. Voor de vorm doe ik een witte spuitoveral aan, dan vind ik het wel weer genoeg. Maar aangezien ik tijdens de carnaval mijn vriendin heb ontmoet, kan dat feest voor mij niet meer stuk.”

“Ik ben dus geen echte Westbrabander, ik ben op mijn zestiende uit Rotterdam gekomen. De humor is hier anders, daar loop ik wel eens tegenaan. Mijn vriendin komt wel hier vandaan en soms moet ze me echt dingen uitleggen. Zij zegt dan: ‘Wat je nou doet, dat is echt Rotterdams.’

“Maar samen kunnen we het best vinden hoor. We gaan samenwonen, ik heb een flat gekocht. Ik ben wel toe om me te settelen, Vroeger kon ik hele weekends uitgaan, maar wat dat betreft  heb ik wel genoeg gestapt.
Verder vind ik dat ik voorlopig  in mijn leven ook wel genoeg ben verhuisd. Nee, ik zie mijzelf nog niet als een echte huisvader, maar toen mijn moeder aankondigde dat ze weer terugging naar Rotterdam, had ik zoiets van: Hallo, niet weer!
Mijn moeder heeft een verhuistik, lijkt het wel. Hoe vaak in mijn jeugd niet verhuisd ben… en iedere keer moest ik weer naar een nieuwe school, weer wennen, weer vriendjes maken.  Daarbij: je kunt toch niet je hele leven bij je moeder blijven wonen!”

“Mijn vader, mijn echte vader dan, had ook graag dat ik in Rotterdam kwam wonen. Het gekke is, dat mijn vriendin dat eigenlijk ook wel een goed idee vindt. Ze studeert in Rotterdam, HBO Vrijetijdsmanagement, dus zij zag het wel zitten.
Ze werkt er wel wat bij maar ik ben dus nog even de enige met een echt inkomen, Voorlopig ben ik dus nog kostwinner. Ik zou mijn baan bij Verlascon liever niet opgeven. Ik werk hier echt naar mijn zin en ik denk dat ik hier nog best het een en ander kan bereiken. Dus dat zou dan  betekenen dat ik iedere dag van Rotterdam naar Roosendaal heen en weer moet rijden. Dat is geen pretje, met al die files. Dus nee, we blijven voorlopig nog wel hier.”

“Verlascon is een tof bedrijf. Het is hier gezellig, we hebben veel plezier met elkaar tijdens het werk. Toch wordt er wel serieus gewerkt, er wordt streng gelet op allerlei veiligheidsmaatregelen. Veiligheidsbrillen, laskappen, beschermende kleding., allemaal verplicht. Want hoe dat nu moet met dat schilderij? Met zo’n laskap herkent niemand me, maar zonder dag ding ga ik niet aan het werk hoor! Je verzint maar iets op.”

We werken nu nog in een grote verzameling kleinere hallen, erg gezellig maar soms is dat wel een beetje inefficiënt.  Dat wordt straks beter zeggen ze, dus dat wacht ik rustig af. Of ik nu niets negatiefs te melden heb? Nou, eh…. Eh, dat je vaak  aan iets begint dat een ander dan afmaakt. Af en toe iets helemaal tot het eindresultaat brengen zou wel leuk zijn. Maar voor de rest? Ik zou het niet weten.”